23 Shkurt, 1436: Lufta e Gjurmëve dhe Shpresa e Një Shqipërie të Bashkuar

Era e ftohtë e shkurtit depërtonte nëpër çarje të kështjellës së Krujës, duke i dhënë një shije të hidhur çajit të vakët që po pinte. Një ditë tjetër e kaluar në këtë vend të shenjtë, mes planifikimeve strategjike dhe kujtimeve të errëta. Nuk është lehtë të jesh Prizrenas, i rritur në hijen e Perandorisë Osmane, por i detyruar të luftosh për lirinë e popullit tim, të një Shqipërie që ende nuk e di se çfarë do të thotë bashkim.

Ditët e fundit kanë qenë të mbushura me tensione. Lajmet nga jugu janë të pakënaqshme. Vëllezërit e mi, të cilët ende luftojnë nën flamurin e sulltanit, ende nuk kanë kuptuar rrezikun e vërtetë. Ata janë të verbër nga premtimet e pasurisë dhe pushtetit, të paditur për pasojat afatgjata të nënshtrimit ndaj një pushteti të huaj. Unë e di se sa e vështirë është të ndryshosh besnikërinë, veçanërisht kur është fjala për familjen. Por unë jam i bindur se i vetmi shteg për të siguruar një të ardhme të ndritur për shqiptarët është bashkimi dhe rezistenca e përbashkët ndaj pushtuesve.

Më vonë sot do të takohem me përfaqësues të klaneve të ndryshme malësore. Synimi im është të forcoj lidhjet midis tyre, të krijoj një rrjet të besueshëm për të luftuar kundër osmanëve. Kjo nuk do të jetë e lehtë. Ambiciet personale dhe mosbesimi i vjetër janë pengesa të mëdha në rrugën tonë. Por unë shpresoj se do të arrij të mbjell farën e unitetit kombëtar. Besimi dhe bashkimi janë armët tona më të forta në këtë luftë të gjatë dhe të lodhshme.

Këtë mëngjes, ndërsa shikoja nga dritarja e kështjellës, u habita nga bukuria e pamjes. Malet e thepisura, të veshura me borë, reflektonin rrezet e diellit të hershëm. Nga larg, dëgjohej zhurma e bujshme e lumit që rrjedh poshtë, si një simbol i vazhdimësisë dhe forcës së popullit tim. Kjo pamje ma dha një frymëzim të jashtëzakonshëm, një ndjenjë të thellë përgjegjësie ndaj të ardhmes së Shqipërisë.

Sot kam marrë një letër nga një mik i vjetër, një prift i urtë nga Durrësi. Ai shkruan për rritjen e ndikimit osman në brigjet e Adriatikut. Një tregtar italian i tregoi atij se sulltanin po planifikon të përdorë brigjet shqiptare si bazë për të sulmuar Italinë e jugut. Ky lajm është shqetësues, por nuk duhet të na habitet. Ambiciet e osmanëve janë të pacaktuara. Ne duhet të jemi të përgatitur për çdo lloj zhvillimi.

Çdo ditë sjell sfida të reja. Rrethimi i Krujës është një kërcënim i vazhdueshëm. Por unë jam i vendosur të mos dorëzohem. Unë do të luftoj për çdo copë tokë të këtij vendi, për çdo shqiptar të lirë. Shpirti ynë do të luftojë kundër mizorisë së pushtuesit.

Një pjesë e punës së sotme ishte e përkushtuar ndaj analizës së pozicionit strategjik të forcave tona. Osmanët janë të fuqishëm, por jo të paprekshëm. Nëse jemi të bashkuar, nëse luftojmë me zgjuarsi dhe guxim, mund t'i mposhtim. Unë kam besim në ushtrinë time, në trimërinë dhe vendosmërinë e luftëtarëve shqiptarë. Ata janë të gjithë bij të këtij vendi, të lidhur me tokën e tyre dhe të vendosur ta mbrojnë atë nga çdo pushtues.

Mbrëmjen e sotme, ndërsa shikoja zjarr dhe fliste me komandantët e mi, e kuptova se detyra jonë është jo vetëm mbrojtja e Shqipërisë, por edhe edukimi i popullit. Duhet të mbjellim farën e patriotizmit dhe vlerave kombëtare në zemrat e tyre. Duhet t'i mësojmë të luftojnë jo vetëm me shpatë, por edhe me mendje. Duhet t'u mësojmë se liria nuk është e dhënë, por e fituar me gjak dhe sakrificë.

Për momentin, situata është e vështirë, por nuk jam i zhgënjyer. Shpresa nuk është zhdukur ende. Unë vazhdoj të besoj në një të ardhme të lirë dhe të pavarur për Shqipërinë. Një Shqipëri të bashkuar, e fortë dhe e pavarur, ku çdo shqiptar mund të jetojë me dinjitet dhe liri. Kjo është ëndrra ime, dhe kjo është arsyeja pse unë do të luftoj deri në fund. Kjo është detyra ime, si Gjergj Kastrioti, Skënderbeu. Dhe kjo është zotimi im për popullin tim. Kjo është beteja e jetës sime, një betejë e gjatë dhe e vështirë, por e domosdoshme. Dhe unë nuk do të dorëzohem kurrë.